سمنها رقیب مسئولان نیستند (ما برای گرفتن یک جلسه با مدیرکل دچار مشکل هستیم)
سازمان های مردم نهاد (سمن ها) گروه های مردمی سازمان یافته ای هستند که از دل جامعه شکل گرفته اند که به عنوان نهادهای مدنی و تبلور مشارکت و اعتماد اجتماعی و تسهیلگر میان مردم و مسئولان به صورت رایگان و بدون دریافت پول ایفای نقش می کنند. سازمان های مردم نهاد به دلیل اینکه از دل جامعه شکل گرفته اند به بهترین شکل نیازها، خواسته ها و مشکلات مردم را شناسایی و درک می کنند و مشارکت اجتماعی مردم را در رشد و توسعه جامعه موجب می شوند و در حوزه رفع این مشکلات تلاش می کنند. بارزترین و مهمترین مشکل سازمانهای مردمنهاد عدم شناخت مسئولان و مردم از اهمیت نقش آنها در شکلگیری یک جامعه مدنی سالم که به عبارتی ظرفیتها، قابلیتها، عملکردها و فعالیتهای آنهاست.مسائل سازمانهای مردمنهاد از خلأهای قانونی و مشکلات حقوقی گرفته تا مشکلات فعالیتی خاص عموما از این عدم شناخت ناشی میشود.
سمنهای بزرگ در شهرهای کوچک
متاسفانه در شهرهای کوچک بیشتر مسئولان سمن ها را رقیب خود می دانند و به جای همراهی کردن آنها و بهره مندی از توانمندی های آنان، تلاش میکند با این حریف رقابت کنند و در بیشتر موارد سنگ اندازی می کنند. سمن ها آمده اند تا ارتباط مردم و مسئولان را تسهیل کنند. سمن ها آمده اند تا حرف مردم را به گوش مسئولان برسانند. سمن ها آمده اند تا بدون دریافت حقوق و حق الزحمه در کنار سایر نهاد ها و ارگان های دولتی و همراه آنها گام بردارد تا باری از دوش آنها برداشته شود. اما افسوس که برخی مسئولان حاضر به پذیرش این دست گروه ها نیستند و به جای پذیرش آنها سعی در تخریب آنها دارند. مردم شهرهای کوچک بسیار راحت تر و سریع تر ازمسئولان پذیرای سمن ها هستند و آنها را باور دارند. عدم پذیرش سمن ها توسط مسئولان با عدم دعوت آنها در جلساتی که مرتبط با حوزه کاری سمن هاست بیشتر مشهود است. سمن هایی که در شهرستان ها شکل می گیرند باید زمان و انرژی زیادی را صرف متقاعد کردن سازمان ها جهت پذیرش آنها یک نیرو و بازوی همراه صرف کنند.
مثلا برای انجمن ما نزدیک به دوسال هست که برای گرفتن جلسه ای با مدیرکل میراث فرهنگی و صنایع دستی و گردشگری استان اصفهان تلاش های زیادی انجام داده ایم .
ولی متاسفانه برای تشکیل یک جلسه با مدیرکل ما دچار مشکل هستیم
پس از تاسیس عمده ترین مشکل سمن ها ماهیت حقوقی ضعیف آنهاست که این موضوع مشکلات فراوانی را در ارتباط با دیگر نهادهای دولتی ایجاد می کنند. باید در کشور سندیکایی وجود داشته باشد تا از حقوق سازمان های مردم نهاد دفاع کنند و قدرت حقوقی آنها را در ارگان ها تثبیت کند. باید سمن های علمی در مراکز تصمیم گیری حضور فعال داشته باشند اما مشکل این است که ادارات واحد تحقیقاتی و پژوهشی جداگانه دارند و کارهای پژوهشی خود را به آنها محول می کنند.
رسانهها اطلاعرسانی نمیکنند
از سمن ها آن طور که باید حمایت نمی شود و برنامه ها و کارهایشان خوب معرفی نمی شود که از رسانه ها خواستاریم اطلاع رسانی کنند. همچنین با این اطلاع رسانی مردم با فعالیت اصلی سمن ها آشنا می شوند.
مهدی بهرامیان