سینه ریزگاه در ژانر خاطره نویسی و خودرندگی نامه قرار می گیرد. اما این اثر نه تنها داستان زندگی پرفراز و نشیب نویسنده است، بلکه تاریخ قطعه ای از زمین و مردمان پاک و نجیب آن است؛ با زبانی سالم، داستانی، شیرین، جزئی نگر و گرم و گیرا.
سینه ریزگاه محله ی خاطرات و خطرات است. محله ی کودکی و بازی کردن و قد کشیدن. حالا پس از گذشت شصت و دو بهار، نویسنده به آن سال های دور و دیر نگاهی انداخته و تجربه هایش را پیش روی ما گذاشته است.
زندگی نامه ی خودنوشت یا "اتوبیوگرافی" با خاطرات و یادداشت های روزانه و سفرنامه ها، پیوستگی نزدیکی دارد. سینه ریزگاه خاطره نویسی هم هست که نوعی حسب حال و اتوبیوگرافی به شمار می رود و گاه مطالبی دارد که در جای دیگر نمی توان یافت.
نویسنده خاطرات خود را با قلمی زیبا توصیف و تشریح کرده است. از خلال این خاطره می توان پی برد نویسنده در چه زمانی و چگونه زیسته است. وضعیت اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی آن زمان چگونه بوده است و بسیاری از نکته ها و دانستنی ها و اطلاعات دیگر.
در خاطره نویسی دست به طور کامل باز است، اما دست باز کافی نیست، چشم باز و نگاه تیز و نو هم می خواهد. خاطرات شیرین و گاه تلخ زندگی، عواطف و احساسات دوران گذشته، ثبت تجربیات تکرارناشدنی همگی ثبت گذشته ها و لحظات زندگی است. مراجعه به این یادداشت ها، تاثیر مثبت عاطفی و روانی دارد. گاه یک سطر از یک خاطره مربوط به سالیان دور، ساعت ها آن خاطره را زنده در مقابل چشمان ما می آورد. خاطرات را با ثبت می توان ماندگار و جاودانه ساخت، عبرت گرفت و درس آموخت.
(برگرفته از سایت طاقچه)
