تاپ تاپ خمیر:
یک نفر (اوستا) چشمان یکی از بچه ها را که به حالت سجده روی زمین افتاده است را با پارچه می بندد، سپس دست یکی از بچه ها را بالا می برد و درحالی که آرام آرام به پشت کمر او می زند، این شعر را می خواند: "تاپ تاپ خمیر شیشه، پر پنیر، دست کی بالا؟" در این موقع بازیکن باید حدس بزند اسم شخصی که دستش بالا برده شده است، چیست. اگر درست بگوید برنده است و یک امتیاز می گیرد و شخصی که دستش بالا برده شده بود، باید جای او را بگوید و اگر اشتباه بگوید، یک امتیاز منفی می گیرد و باید خودش بازی را تکرار کند، این بازی هم چنان ادامه دارد تا زمانی که بازیکن درست حدس بزند و در پایان، امتیاز شماری می کنند و امتیاز هر کس بیشتر بود، برنده است.
چوب بازی:
بیشتر نوعی رقص به حساب می آید و در اصل از جمله سرگرمی های رایج در بین ایل قشقایی است که غالبا در مراسم عروسی انجام می گیرد و به آن ترکه بازی هم می گویند. تعداد بازیکنان دو نفر است و ابزار بازی شامل دو چوب یکی به طول تقریبی دو متر و چوب دیگر کوچک تر از آنست. یکی از بازیکنان چوب بلندتر و نفر دیگر چوب کوتاهتر را بدست گرفته و مقابل یکدیگر به حمله و دفاع می پردازند. بازیکنان سعی می کنند هنگام بازی با آهنگ ساز و دهل نیز برقصند، فردی که چوب کوتاهتر را بدست دارد باید به دارنده چوب بلند حمله نماید و قبل از وارد نمودن ضربه ابتدا چند دور می رقصد و ناگهان به دارنده چوب بلند یورش می برد. دارنده چوب بلند نیز باید از خود دفاع نماید. حمله کننده هنگام یورش با صدای بلند فریاد می زند و سعی دارد با این کار روحیه حریف را تضعیف نماید. چوب باز باید تنها با چرخاندن چوب و نعره کشیدن و تهدید حریف (بدون وارد کردن ضربه) بازی نماید. حمله کننده هنگام یورش چوب را با دو دست پیش روی خود گرفته و هنگام کوبیدن بر چوب حریف آن را با دست خود می چرخاند و سپس با در نظر گرفتن پاهای طرف ضربه را وارد می آورد. فردی که چوب بلند را در دست دارد باید مواظب باشد تا به محض فرود آمدن چوب، پاهای خود را از گزند ضربه محفوظ دارد و در عوض چوب (پایه) را در مقابل ضربه قرار دهد. بازیکن حمله کننده فقط یکبار حق ضربه زدن را دارد ( چه به پای حریف مقابل بزند چه نزند)، سپس بازیکنی که چوب بلندتر را دارد، چوب کوتاهتر را در دست گرفته و فرد دیگری چوب بلندتر را در اختیار می گیرد. بازی به همین منوال ادامه می یابد.
خروس جنگی:
ابتدا دو بازیکن به عنوان سرگروه تعیین و سایر بازیکنان را به طور مساوی تفسیم می کنند. بعد به قید قرعه گروهی داخل زمین بازی و گروه دیگر در بیرون زمین به عنوان مهاجم قرار می گیرند. به پیشنهاد سرگروه مهاجم، یکی از یاران با یک پا و دستان در بغل گرفته وارد زمین بازی می شود و به صورت لی لی به طرف بازیکنان داخل زمین حمله کرده و با بازو به آنها ضربه می زند که بیفتند تا موجب سوختن و خارج شدن آنها از داخل زمین بازی شود. بازیکنان داخل زمین نیز سعی دارند که با فرار کردن، از دسترس حریف مهاجم دور بمانند. اگر بازیکن مهاجم خسته شده و پای دیگرش را نیز روی زمین بگذارد خواهد سوخت و بایستی نفر دیگری بنا به پیشنهاد سرگروه داخل زمین بیاید و روند بازی را حفظ کند. این بازی تا لی لی رفتن آخرین نفر از گروه مهاجم ادامه می یابد چنانچه توانسته باشند تمام بازیکنان داخل زمین را لمس کنند، در دور بعدی جای دو گروه عوض می شود و آنها داخل زمین قرار می گیرند. هر برد یک امتیاز دارد و در آخر بازی، هر کدام از گروه ها بتواند امتیازات خود را لبه حد نصاب برساند، برنده بازی اعلام می گردد.
(برگرفته از کتاب یه قل دو قل، شکرالله امینی سمیرمی)
یک نفر (اوستا) چشمان یکی از بچه ها را که به حالت سجده روی زمین افتاده است را با پارچه می بندد، سپس دست یکی از بچه ها را بالا می برد و درحالی که آرام آرام به پشت کمر او می زند، این شعر را می خواند: "تاپ تاپ خمیر شیشه، پر پنیر، دست کی بالا؟" در این موقع بازیکن باید حدس بزند اسم شخصی که دستش بالا برده شده است، چیست. اگر درست بگوید برنده است و یک امتیاز می گیرد و شخصی که دستش بالا برده شده بود، باید جای او را بگوید و اگر اشتباه بگوید، یک امتیاز منفی می گیرد و باید خودش بازی را تکرار کند، این بازی هم چنان ادامه دارد تا زمانی که بازیکن درست حدس بزند و در پایان، امتیاز شماری می کنند و امتیاز هر کس بیشتر بود، برنده است.
چوب بازی:
بیشتر نوعی رقص به حساب می آید و در اصل از جمله سرگرمی های رایج در بین ایل قشقایی است که غالبا در مراسم عروسی انجام می گیرد و به آن ترکه بازی هم می گویند. تعداد بازیکنان دو نفر است و ابزار بازی شامل دو چوب یکی به طول تقریبی دو متر و چوب دیگر کوچک تر از آنست. یکی از بازیکنان چوب بلندتر و نفر دیگر چوب کوتاهتر را بدست گرفته و مقابل یکدیگر به حمله و دفاع می پردازند. بازیکنان سعی می کنند هنگام بازی با آهنگ ساز و دهل نیز برقصند، فردی که چوب کوتاهتر را بدست دارد باید به دارنده چوب بلند حمله نماید و قبل از وارد نمودن ضربه ابتدا چند دور می رقصد و ناگهان به دارنده چوب بلند یورش می برد. دارنده چوب بلند نیز باید از خود دفاع نماید. حمله کننده هنگام یورش با صدای بلند فریاد می زند و سعی دارد با این کار روحیه حریف را تضعیف نماید. چوب باز باید تنها با چرخاندن چوب و نعره کشیدن و تهدید حریف (بدون وارد کردن ضربه) بازی نماید. حمله کننده هنگام یورش چوب را با دو دست پیش روی خود گرفته و هنگام کوبیدن بر چوب حریف آن را با دست خود می چرخاند و سپس با در نظر گرفتن پاهای طرف ضربه را وارد می آورد. فردی که چوب بلند را در دست دارد باید مواظب باشد تا به محض فرود آمدن چوب، پاهای خود را از گزند ضربه محفوظ دارد و در عوض چوب (پایه) را در مقابل ضربه قرار دهد. بازیکن حمله کننده فقط یکبار حق ضربه زدن را دارد ( چه به پای حریف مقابل بزند چه نزند)، سپس بازیکنی که چوب بلندتر را دارد، چوب کوتاهتر را در دست گرفته و فرد دیگری چوب بلندتر را در اختیار می گیرد. بازی به همین منوال ادامه می یابد.
خروس جنگی:
ابتدا دو بازیکن به عنوان سرگروه تعیین و سایر بازیکنان را به طور مساوی تفسیم می کنند. بعد به قید قرعه گروهی داخل زمین بازی و گروه دیگر در بیرون زمین به عنوان مهاجم قرار می گیرند. به پیشنهاد سرگروه مهاجم، یکی از یاران با یک پا و دستان در بغل گرفته وارد زمین بازی می شود و به صورت لی لی به طرف بازیکنان داخل زمین حمله کرده و با بازو به آنها ضربه می زند که بیفتند تا موجب سوختن و خارج شدن آنها از داخل زمین بازی شود. بازیکنان داخل زمین نیز سعی دارند که با فرار کردن، از دسترس حریف مهاجم دور بمانند. اگر بازیکن مهاجم خسته شده و پای دیگرش را نیز روی زمین بگذارد خواهد سوخت و بایستی نفر دیگری بنا به پیشنهاد سرگروه داخل زمین بیاید و روند بازی را حفظ کند. این بازی تا لی لی رفتن آخرین نفر از گروه مهاجم ادامه می یابد چنانچه توانسته باشند تمام بازیکنان داخل زمین را لمس کنند، در دور بعدی جای دو گروه عوض می شود و آنها داخل زمین قرار می گیرند. هر برد یک امتیاز دارد و در آخر بازی، هر کدام از گروه ها بتواند امتیازات خود را لبه حد نصاب برساند، برنده بازی اعلام می گردد.
(برگرفته از کتاب یه قل دو قل، شکرالله امینی سمیرمی)
